~ Rozdział Dwudziesty Piąty ~

|Grace| 19 Września

        Minęło parę dni, a Zayn praktycznie w ogóle ze mną nie rozmawiał, co jedynie czasami zadzwoniłam do niego, ale po minucie mówił, że jest zajęty i nie ma czasu, żeby rozmawiać. Byłam zdenerwowana i trochę smutna, że już go nie obchodzę.
         Chłopcy właśnie byli na sali treningowej, gdzie ćwiczyli do trasy. Wkurzona weszłam przez bramę, aby porozmawiać z moim "chłopakiem", oczywiście najpierw zatrzymał mnie jakiś ochroniarz.
- Przykro mi, ale teraz sala jest zamknięta.
- Tak wiem. Tam jest mój chłopak i muszę z nim koniecznie porozmawiać.
- Doprawdy? - popatrzył na mnie kpiąco. Pewnie uznał mnie za jakoś psycho-fankę, która koniecznie chce się z nimi zobaczyć. W pewnej chwili podszedł do nas jeden ze znanych mi ochroniarzy, mówiąc, że mogę iść. Zadowolona weszłam do środka i poszłam schodkami na górę. Usłyszałam krzyki i wrzaski chłopaków.
- Grace? - wszyscy zastygli.
- Gdzie on jest?! - podparłam się rękami.
- Na balkonie - Harry szybko mi odpowiedział. Wyminęłam ich i poszłam w miejsce, które mi wskazano. Zayn stał oparty o barierkę z papierosem w ustach.
- Wiesz zwykle jak się ma dziewczynę to się chociaż do niej piszę sms'a! Jeszcze rozumiem gdybyśmy mieszkali w różnych miastach. - powiedziałam na jednym wdechu, a Zayn popatrzył się na mnie - spróbujesz się jakoś wytłumaczyć?
- Niedługo wyjeżdżamy, ostro ćwiczymy. To nie jest takie proste... - oglądał swoje buty.
- To dziwne, że  Liam ma czas rozmawiać ze mną codziennie - splotłam ręce.
- To w takim razie niech on będzie twoim chłopakiem - odwrócił się ode mnie.
- Co się z tobą dzieje?! - szturchnęłam go za ramię - odkąd wróciłeś do tych swoich kumpli, zacząłeś się dziwnie zachowywać,  zacząłeś znowu palić, a w gazetach ciągle piszą o twoich imprezach i jak po pijaku wracasz do domu - Mulat stał z grobową miną, a ja poczułam łzy pchające mi się do oczu - znudziłam ci się, robię coś nie tak? Poznałeś kogoś? Jakąś ładną, cycatą blondynę?
- To tylko koleżanka, z którą chodzę na imprezy - mruknął.
- Jak chcesz. Nie wiem czemu zawsze muszę sobie wybierać chłopaków, którzy ciągle imprezują i wyrywają każdą możliwą laskę. Myślałam, że jesteś inny ale się myliłam jesteś taki sam jak Jay.
- Nie porównuj mnie do niego! - krzyknął.
- Cóż taka jest prawda.
- Przepraszam ten tydzień był kiepski.
- Owszem - czekałam w niepewności aż podejdzie i spojrzy mi w oczy, a potem przeprosi i pocałuje, ale nic takiego się nie stało - pamiętasz jeszcze, że ja w ogóle istnieję? Myślałam, że coś do mnie czujesz...
- Przestań dramatyzować - wywrócił oczami, a ja poczułam, że się we mnie gotuje.
- Już sobie idę - uśmiechnęłam się sztucznie - znajdź sobie w tej Australii jakąś laskę, którą tak szybko się nie znudzisz. Ja sobie daruję. Życzę ci miłego życia Zayn - moje oczy były zaszklone, chciałam już wyjść, on mnie chwycił za rękę, ale się wyrwałam i wyszłam. Chłopaki krzyczeli coś do mnie, ale już ich nie słuchałam tylko szybko ruszyłam w stronę mojego domu.

|Zoey|

                  Dochodziła druga po południu, a ja siedziałam przed telewizorem okropnie się nudząc. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Leniwie wstałam z kanapy i poszłam otworzyć.
- Harry, zaczynam się ciebie bać, pojawiasz się u mnie codziennie z tym swoim szalonym uśmieszkiem.
- Bo ja jestem szalony - zaczął się śmiać, wszedł do środka, a raczej się wepchał, wziął moją kurtkę - no ubieraj się, jedziemy - wcisnął mi okrycie i poszedł do kuchni, gdzie od razu zajrzał do lodówki. Wyciągnął kurczaka i zaczął go jeść.
- Myślałam, że jesteście na próbie.
- Skończyliśmy wcześniej, bo nie dało się normalnie pracować. Grace dziś do nas przyszła i ostro się pokłóciła z Zayn'em - patrzył się na kurczaka. W końcu go odłożył - no chodź, jedziemy.
- Ale gdzie?
- Niespodzianka - zachichotał.
- Nienawidzę niespodzianek....
- Nie obchodzi mnie to - pociągnął mnie za rękę i już nas nie było.
                   Jechaliśmy autostradą, Harry włączył radio, gdzie akurat leciała ich piosenka.
- O tak - Hazza się ucieszył.
- O nie - odpowiedziałam i wyłączyłam sprzęt.
- Hej! - włączył je z powrotem, po czym ja je wyłączyłam.
- Zoey! - krzyknął.
- Harry! - próbował się powstrzymać, ale w końcu nie wytrzymał i zaczął się śmiać - powiesz mi chociaż kiedy będziemy?
- Już jesteśmy - spojrzałam przez okno, gdzie ujrzałam tablicę z napisem Cliffe.
- Na serio?
- Mam tutaj bardzo miłe wspomnienia...
- Co tutaj nauczyłeś się sikać do nocnika? - zmrużył oczy.
- Nie aż takich miłych wspomnień tutaj nie mam - zatrzymał samochód - najpierw chodźmy coś zjeść, a potem przejdziemy się po plaży - wysiadł z samochodu, poszłam za jego przykładem.
- Dobrze Haroldzie prowadź - machnęłam dłonią, a on wziął mnie pod rękę.
- Tutaj możemy spokojnie chodzić w Londynie zaraz zaczęliby robić nam zdjęcia i tak dalej.
- No dobrze, ale lepiej wybierz jakąś dobrą restauracje.
- Na naszej pierwszej randce tak musi być.
- To nie jest randka - szybko odpowiedziałam.
- Mów sobie jak chcesz - pociągnął mnie do restauracji o nazwie "Łosoś".
                Kiedy najedliśmy się i pogadaliśmy poszliśmy pooglądać tutejsze miejsca, a potem skierowaliśmy się w stronę plaży. Tam owinęliśmy się kocem i oglądaliśmy fale.Harry starał się siedzieć jak najbliżej mnie. Próbowałam nie zwracać na to uwagi.
- No Zoey taka niby zła i niedobra, a tu proszę jesteśmy na randce i się obejmujemy.
- Po pierwsze nie jesteśmy na randce, po drugie siedzimy tylko pod jednym kocem, a po trzecie - uderzyłam go w głowę.
- Auć - zaczął się masować - nie bądź niemiła - posmutniał.
- Oj już nie płacz - pocałowałam go w policzek, a on od razu się szeroko uśmiechnął - widzisz są pewne osoby, w tym ty, że nie umiem się powstrzymać, żeby ci dokuczyć - skrzywił się po czym poczochrał mi włosy - lepiej uciekaj... - Hazza się zaśmiał i zaczął uciekać, a ja goniłam go jak głupia. W końcu gdzieś się schował, a ja się rozglądałam. Nagle ktoś z krzykiem rzucił się na mnie.
- Powaliło?! - krzyknęłam.
- Ciebie na ziemie - zaśmiał się.
- To było cienkie, jak ty.
- Oj Zo miękniesz, a twoje dogryzki już nie są takie... dogryźliwe...
- Za to ty i twoja głupota się nie zmieniła.

Chciałam was bardzo przeprosić... Naprawdę nie miałam czasu ani weny. :( I nie olałam tego bloga tylko po prostu dużo się działo i tyle.
Rozdział taki sobie... Następny będzie o wiele, wiele szybciej niż ten i będzie na pewno lepszy :) Mam nadzieję, że nie zapomnieliście o moim blogu i wciąż będziecie go czytać. Teraz będę nadrabiała wasze blogi i będę komentowała.

Więc co myślicie o Zaynie i Grace? Harrym i Zoey? Komentujcie proszę.