~ Rozdział Dwudziesty Drugi ~

 |Niall| O3 Września

Zayn doskonale wiedział, że się nie poddam bez walki. Cóż przyznam szczerze, że jego sposób był naprawdę dobry. Podpuścił mnie, a ja uległem. Przeczesałem moje farbowane, blond włosy, po czym założyłem czapkę z płaskim daszkiem. Założyłem okulary przeciwsłoneczne i wyszedłem z domu, kierując się do garażu, który swoją drogą był naprawdę wielki. W końcu musiały zmieścić się tam cztery auta. Cztery, ponieważ Zayn wciąż nie zrobił sobie prawka, choć jeździć potrafił. Wsiadłem do mojego auta, włączyłem silnik i wyjechałem na ulicę. Musiałem jak najszybciej dostać się do domu Ellie. Czas mnie gonił.

               

                                                          *             *             *

                Wysiadłem z samochodu i podbiegłem do frontowych drzwi domu El. Zadzwoniłem na dzwonek, który potrzebował koniecznej naprawy. Za każdym razem kiedy odwiedzałem ten dom, bałem się, że zostanę pokopany prądem. Usłyszałem głośny tupot stóp, po chwili otworzyła mi Ellie, trzymając jabłko w ustach. Miała na sobie, jak zawsze obowiązkowy mundurek szkolny.

- Niall, a co ty tu robisz? – zapytała mnie.

- No pomyślałem sobie, że może gdzieś dzisiaj razem wyskoczymy. Co ty na to? – lekko się uśmiechnąłem.

- No niech ci będzie – wywróciła oczami – rozgość się, ja pójdę się przebrać – powiedziała wchodząc po schodach na górę. Ja poszedłem do salonu i usiadłem wygodnie na kanapie, czując się jak u siebie. Minęło chyba z dziesięć minut, kiedy Ellie wreszcie zeszła na dół.

- No nareszcie – głośno westchnąłem.

- Aż tak meczące było siedzenie na kanapie? – spytała.

- Owszem – odpowiedziałem. Poszliśmy do samochodu. Otworzyłem grzecznie Ellie drzwi, na co ona machnęła ręką, udając zawstydzoną. Usiadłem za kierownicą i ruszyliśmy do naszego pierwszego przystanku, czyli kawiarni.

- I tyle? Myślałam, że bardziej się postarasz – mruknęła, na co ja ją szturchnąłem.

- To dopiero początek, atrakcji będzie więcej – popatrzyłem na nią zalotnie.

- Czy ty mówisz to z jakimś podtekstem? – spojrzała na mnie, mrużąc oczy. Zaśmiałem się. Wypiliśmy po dobrej, mrożonej kawie. Dzień był naprawdę gorący, niebo nie miało nawet najmniejszej chmurki. Szliśmy jedną z londyńskich ulic. Kupiliśmy lody w budce którą, akurat mijaliśmy. Kiedy zjedliśmy pyszny deser, postanowiliśmy gdzieś odpocząć. Naszą uwagę przykuła wielka fontanna.

- Ścigamy się? – zapytała Ellie unosząc jedną brew do góry.

- Sama tego chciałaś – odpowiedziałem. Przygotowaliśmy się.

- Gotowy. Start! – pisnęła. Zaczęliśmy biec. Ellie idealnie wymijała każdą napotkaną osobę, ja niestety musiałem wpaść na jakiegoś mężczyznę i skończyło się to tym, że przegrałem – co za frajer! – zaczęła się śmiać.

- Frajer?! Wypraszam sobie! To przez tego kolesia! – prychnąłem.

- No dobrze, dobrze – pocałowała mnie w policzek. Usiedliśmy na fontannie. Chwyciłem moimi długimi, bladymi palcami krawędź murku obtaczającego fontannę. Spojrzałem na moje buty, uśmiechnąłem się. Zobaczyłem, że El usiadła w tej samej pozycji co ja. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy. Szturchnąłem ją ramieniem, odpowiedziała mi tym samym. Po chwili zaczęliśmy się śmiać.

- No dobrze, gdzie masz zamiar zabrać mnie teraz? – zapytała, zaciskając usta.

- W sumie to nie mam żadnego planu. Hmm... Co powiesz na kino? – spytałem.

- Może być, a na co pójdziemy? – przybliżyła się do mnie.

- Byleby z tobą – zrobiłem dziubek.

- Och, jakie to słodkie.

- To tytuł filmu – zaśmiałem się, a ona uderzyła mnie w ramię i wstała. Poszła parę kroków – zaczekaj, no! – krzyknąłem i do niej podbiegłem. Objąłem ją ramieniem.

                W końcu wybraliśmy dramat, bo jedynie on nam odpowiadał, jeśli chodzi o godzinę. Już ciekawsze było siedzenie z Liam’em i przeglądanie stron internetowych o żółwiach, niż ten film. Byliśmy jedyni w sali. Zamiast oglądać, zaczęliśmy bitwę na popcorn. W pewnym momencie Ellie trafiła mnie prosto w oko. Poczułem jak sól zaczyna drażnić moje niebieskie oko.

- O mój Boże! Przepraszam Niall! Nie chciałam – odciągnęła moją rękę od mojego oka i zaczęła się mu przyglądać.

- Teraz raczej nic nie zobaczysz – powiedziałem. Nagle dziewczyna wyciągnęła krople do oczu, które nie wiem skąd wytrzasnęła, ale były dla mnie zbawieniem.

                Wyszliśmy na zewnątrz, gdzie panował już całkowity mrok. Zawiał nieprzyjemny wiatr.

- To gdzie teraz? – zapytała, chwytając mnie pod ramię.

- Mam pewien pomysł - odpowiedziałem.

|Ellie|

- Czyś ty kompletnie zwariował?! A co jak nas złapią? - krzyknęłam do blondyna, ale on nawet nie odwrócił się w moją stronę. Zaczął się wspinać po płocie.

- Nie ma ryzyka, nie ma zabawy skarbie - powiedział, po czym skoczył zwinnie na trawę po drugiej stronie - wchodzisz czy nie?

- Jesteś okropny - mruknęłam i zaczęłam powtarzać kroki po nim. Chwilę później znalazłam się po drugiej stronie tyle, że wciąż przyczepiona do płoty.

- No dalej El, skacz - powiedział z dołu, a ja jeszcze mocniej chwyciłam się drutu. No dobra, weź się w garść Ellie. Poczułam tylko jak lecę. Zacisnęłam mocno oczy. Nagle dwie ręce złapały mnie i chwyciły w mocnym uścisku. Otworzyłam powoli oczy i zobaczyłam twarz Irlandczyka.

- Ellie Hamilton czy ty mi nie ufasz? - zaśmiał się w ten swój jakże seksowny sposób. Postawił mnie na ziemi. Bez żadnych słów ruszyliśmy w stronę naszego wyznaczonego miejsca. Chwilę później znaleźliśmy się na wielkim boisku, widok był niesamowity. Choć było dosyć ciemno, to jednak księżyc idealnie oświetlał nam drogę. Położyliśmy się na samym środku. Stykaliśmy się głowami. Naszym oczom ukazał się idealny widok na gwiazdy.

- Dawno nie widziałam tylu gwiazd - lekko się uśmiechnęłam.

- Cóż to dosyć dziwne jak na naszą stolicę El - odpowiedział.

- To prawda... Wiesz, że jesteś jedyną osobą, która nazywa mnie El? Oprócz mojego taty, który tak mnie kiedyś  nazywał.

- Mam przestać?

- Nie. Bardzo to lubię - szybko odpowiedziałam.

- Tęsknisz za nim?

- Dlaczego miałabym nie tęsknić? Dobrze, że przynajmniej mi się śni... - poczułam, że obraca się na brzuch, chwilę później widok gwiazd zasłoniła mi jego twarz.

- Przepraszam, czasem bywam zbyt wścibski - lekko się uśmiechnął.

- Nic nie szkodzi. Możesz się mnie pytać o co chcesz - spojrzałam w jego oczy. Nasze twarze dzieliły centymetry.

- HEJ!! - usłyszeliśmy krzyk. Stanęliśmy na równe nogi widząc ochroniarza. Pędem ruszyliśmy w stronę wyjścia. Chwyciliśmy się za ręce i skierowaliśmy się na tyły stadionu. Na nasze szczęście znaleźliśmy dziurę w płocie. Szybko przez nią przeszliśmy i wybiegliśmy na równinę pokrytą trawą. Zaczęliśmy się głośno śmiać, wciąż biegnąc.

- Niall, kiedyś przyprawisz mnie o zawał - dyszałam, opierając się rękami o kolana.

- Przynajmniej masz ciekawy wieczór, jutro wracasz do szkoły, musisz jakoś zakończyć wakacje - odpowiedział. Ruszyliśmy w stronę samochodu, który wcale nie był tak daleko jak się nam wydawało. Jechaliśmy w ciszy pełni wrażeń z dzisiejszego dnia. W pewnej chwili Niall się zatrzymał pod moim domem.

- No i jesteśmy - uśmiechnął się szczerze, odwzajemniłam to. Patrzyliśmy sobie w oczy, po chwili blondyn zaczął się do mnie zbliżać, nie wiedziałam do końca co mam robić. Zanim się obejrzałam jego usta spoczywały na moich,  a wszystkie moje niepewności zniknęły. Poczułam jakby w głowie wybuchło mi tysiące fajerwerków. Jego długie palce oplotły moją szyję, a ja poczułam lekkie dreszcze od karku wzdłuż kręgosłupa. Przyznaję było mi trochę niewygodnie, ale to i tak było najcudowniejsze co kiedykolwiek mogło mnie spotkać. Choć niechętnie Niall odsunął się ode mnie. Szeroko się uśmiechnęłam, na co on znowu mnie pocałował. Chwyciłam za klamkę od drzwi, abym mogła wyjść, ale Niall znów mnie do siebie przyciągnął do siebie, składając na moich wargach już trzeci, ale równie cudowny pocałunek.

- Niall muszę już iść. Mama zauważyła, że przyjechaliśmy - mruknęłam.

- No dobrze - powiedział niezadowolony, cmoknęłam go jeszcze w policzek i wyszłam z samochodu, szczypiąc się w rękę, sprawdzając czy to aby na pewno nie sen. Czy ja właśnie całowałam się z najlepszym przyjacielem? Zadałam sobie pytanie. W dodatku chciałam więcej. Otworzyłam frontowe drzwi, moja mama wyskoczyła z kuchni.

- Jak było na randce? - zapytała.

- Jakiej znowu randce?! Byłam tylko z Niall'em - powiedziałam wymijająco, ściągając buty.

- Ellie, znam cię. Widzę to po twojej twarzy - chwyciła się za boki.

- A także z salonu jest dobry widok na podjazd - odpowiedziałam. Poszłam do kuchni czegoś się napić.

- I co całowaliście się? - mama chodziła za mną jak cień.

- Mamo, to moja prywatna sprawa! - oburzyłam się.

-Czyli tak. Dobrze całuje? - mama nie dawała mi spokoju. Westchnęłam i przeszłam z kuchni do salonu - no powiedz mi!

- Mamo jesteś straszna! - spiorunowałam ją wzrokiem.

- Był delikatny, czy bardziej taki namiętny, a może obydwa naraz, wiesz wtedy jest najlepiej.

- MAMO!! - krzyknęłam i skrzywiłam się na samą myśl. Poszłam w stronę schodów.

- Skarbie nie odwracaj się ode mnie! Nie zamykaj się w sobie! Ale wiesz po nim widać, że jest dobry w całowaniu! - mama krzyczała z salonu, a ja wzniosłam oczy ku niebu.

- Wychowuje mnie wariatka - mruknęłam.

             
  |Harry|


         Nie sądziłem, że się zgodzi, ale zrobiła to. Ostatnio moja samoocena spadła. Poprawiłem koszulę i wszedłem do restauracji. Rozejrzałem się po sali i od razu odnalazłem dziewczynę. Lekko się uśmiechnęła i pomachała do mnie. Szybko znalazłem się koło stolika, pocałowałem ją lekko w usta i uśmiechnąłem zalotnie.
- No Harry spóźniłeś się piętnaście minut, ale wybaczam ci to - zamrugała oczami.
- Przepraszam cię Amando ale próbowałem zrobić się na bóstwo, aby tylko tobie zaimponować - dałem jeden z moich niezawodnych tekstów. 
- Och Harry potrafisz sprawić, że dziewczyna mięknie - zamruczała.
- Staram się tylko dla takich pięknych jak ty - oparłem brodę na moich rękach. Oczywiście temat naszej rozmowy nie schodził po za moją karierę, tylko to ją interesowało. Kelner rozdał nam po menu. Nagle drzwi restauracji się otwarły, a do środka nie wszedł nikt inny jak Zoey, serce zaczęło mi szybciej bić. Od razu nas zauważyła i podeszła do nas.
- Kochanie, kto to? - spytała Amanda.
- Jestem Zoey, tak dla jasności. Ostrzegam cię kochana on gada tak do wszystkich lasek. Dlatego nie ulegaj mu od razu, bo szybko się tobą znudzi - Zoey zaczęła swoje wywody, a ja poczułem jak zaczynam się gotować.-
- Zoey skończ - powiedziałem stanowczo - możemy porozmawiać na osobności? - zapytałem i pociągnąłem ją na bok, za paprotkę - Co ty wyprawiasz do cholery?!
- Uświadamiam dziewczynę, biedna będzie mieć tylko złamane serce przez ciebie.
- Od razu widać, że umówiła się ze mną tylko i wyłącznie dlatego, że jestem sławny.
- To po co się z nią umówiłeś?
- Bo próbuję o tobie zapomnieć?! - wybuchłem - Dlaczego mi przeszkadzasz i wszytko psujesz?!
- Zapomnieć o mnie?
- Nie rozumiesz, że cię kurwa kocham?! Zakochałem się w tobie, ale dałaś mi kosza więc próbuję jakoś dalej funkcjonować, tyle, że ty mi wszystko utrudniasz - Zoey patrzyła na mnie z grobową miną - więc daj mi spokój i nie wtrącaj się w nie swoje sprawy - nie patrzyłem już na nią tylko szybko odszedłem. 
- Harry, skarbie co się stało? - Amanda podbiegła do mnie udając przejętą.
- Idź już - mruknąłem.
- Ale nawet nie zjedliśmy kolacji.
- Powiedziałem idź! - krzyknąłem, dziewczyna uniosła wysoko głowę i wyszła z lokalu kręcąc tą swoją dupą. Przetarłem oczy i szybko wyszedłem na zewnątrz. Wsiadłem do samochodu i wyjechałem z parkingu. Wskazówka na liczniku wzrastała, a mnie to nie przeszkadzało. Już dawno przekroczyłem dozwoloną prędkość. Nic już się dla mnie nie liczyło.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

No i dodaję następny...

Proszę napiszcie mi waszą opinię na temat sytuacji z Harry'm, po prostu czy dobrze ją opisałam.Pisałam trochę na szybko :/

Mam nadzieję, że się wam podoba :) Komentujcie ładnie proszę :)