~ Rozdział Osiemnasty ~

|Ellie| O6 Sierpnia

            Szłam szybkim krokiem w stronę budynku szpitala. Pogoda była niesamowita. Niebo było bezchmurne i czuć było delikatnie wiejący wiaterek. Weszłam do środka, od razu poczułam chłód idący od ścian budynku na mojej skórze. Szłam korytarzem, po czym weszłam do windy i wyjechałam na drugie piętro. Drzwi się otworzyły, a ja popędziłam w stronę pokoju nr 101. Wychyliłam głowę przez drzwi, na twarzy Niall’a pojawił się duży uśmiech.

- Już jutro rano wychodzisz! – usiadłam na krzesełku przy łóżku. Nagle posmutniał - O co chodzi?

- Chyba o czymś zapomniałaś... – odwrócił wzrok. Podniosłam się i dałam mu wielkiego buziaka w policzek – no powiedzmy, że ci to wybaczę – zmrużył oczy, a ja pokręciłam głową.

- Jak żebro?

- O wiele lepiej, tylko noga sprawia małe problemy. Wiesz jak mi się trudno sika? – odpowiedział na moje pytanie, a ja się zaśmiałam.

- To co robimy? – zapytałam.

- Możemy iść do sali telewizyjnej jeśli chcesz, za niedługo będą grać w bingo – ucieszył się.

- No nie wiem graliśmy już tyle razy, po za tym czasami mógłbyś dać tym staruszkom wygrać.

- Oj no przestań, dobra skoro nie chcesz to co włączamy telewizję?

- Tak to dobry pomysł – odpowiedziałam, podeszłam do szafki i wzięłam pilota i włączyłam to pudło.

            Oglądaliśmy jeden z tych durnych teleturnieju, co chwila wybuchaliśmy głośnym śmiechem. Siedziałam na tym małym krzesełku i było mi już naprawdę niewygodnie. Zauważyłam, że Niall zaczyna robić jakieś dziwne ruchy.

- Co ty robisz? – zapytałam w końcu.

- Robię ci miejsce. Widzę, że jest ci trochę niewygodnie na tym krześle. Choć położysz się koło mnie.

- Daj spokój, jak mamy się pomieścić na tym? – wskazałam na małe łóżko.

- Będziesz skazana przytulić się do mnie – poruszył śmiesznie brwiami. W końcu położyłam się koło niego. Zrobiłam sobie coś w rodzaju poduszki z jego ręki. Blondyn wyłożył sobie na mnie swoją zdrową nogę. Tęskniłam za jego bliskością i za jego zapachem. Nagle poczułam jak jego palce schodzą do moich żeber, zaczął mnie łaskotać.

- Chcesz żebym sobie poszła? – spytałam unosząc jedną brew.

- Nie, proszę zostań – mruknął i wtulił się w moją szyję, poczułam dreszcze na całym ciele.

|Zoey|

            Leżałam rozwalona na kanapie u chłopaków. Louis, Liam i Leah gdzieś wybyli, zostawiając mnie i Harr’ego na pastwę losu tych przesłodzonych, śliniących się gołąbeczków. Siedzieli na łóżku, tuląc się do siebie i oglądając jakiś film na komputerze.

- Nie wiem czy już to słyszeliście, ale jesteście obrzydliwi! – krzyknął na nich Harry wychodząc z łazienki.

- Sam nie byłeś lepszy. Pamiętasz może jeszcze Ninę? To było dopiero obrzydliwe! – bronił się Zayn. Poczułam lekkie ukucie w brzuchu. Może powinnam coś zjeść. Bawiłam się na laptopie loczkowatego. Znalazłam folder z jego zdjęciami z dzieciństwa.

- Aww jaki mały słodki dzieciaczek – zaśmiałam się, a Harry rzucił się na kanapę niczym batman.

- Hej nie pozwoliłem ci oglądać tych zdjęć – oburzył się.

- Przepraszam – wywróciłam oczami, ale jesteś tam taki słodziutki – zachichotałam.

- Czy ty się ze mnie wyśmiewasz? – groźnie na mnie spojrzał.

- Może – odwróciłam wzrok.

- Doigrałaś się – odłożył laptopa i usiadł na mnie okrakiem.

- Grace ratuj mnie Harold chce mnie zgwałcić! – krzyknęłam.

- Mhymm... – mruknęła moja przyjaciółka, która była niezbyt tym przejęta. Loczek zaczął mnie łaskotać, a ja zaczęłam się śmiać. Nagle chłopak gwałtownie się do mnie zbliżył i zaczął gilgotać nosem w szyję. Na moim ciele pojawiły się dreszcze, zwinęłam się w kuleczkę.

- Dobrze przepraszam! – wykrzyknęłam w końcu.

- No mam nadzieję – dalej na mnie siedział.

- Harry, złaź – podyktowałam.

- To w jaki sposób wymawiasz moje imię przyprawia mnie o... – nie dokończył, bo zrzuciłam go na ziemię. Zaczęłam się śmiać. Wstałam zadowolona i poszłam po jakąś przekąskę. Robiąc sobie dobrą kanapkę z dżemem poczułam, że ktoś łapie moje włosy i zaczyna się nimi bawić. Jak zapewne był to Hazza. Choć zazwyczaj przerywałam mu takie czynności kopniakiem lub jakąś groźną odzywką, to teraz nie zrobiłam nic z tych rzeczy, czułam jakby mi się to podobało.

- Co się stało, że jeszcze nie pożarłaś mnie żywcem? – zaśmiał się Harry, a ja się obróciłam, poczułam zdenerwowanie, ale szybko ukryłam to jak inne uczucia.

- Zostawiłam sobie ciebie na kolację – odpowiedziałam.

- Och lubię te twoje zadziorne uśmieszki. A co do wieczora to powinienem się bać czy raczej być zadowolony? – spojrzał na mnie pytająco.

- Domyśl się – wzięłam talerz z kanapką i usiadłam z powrotem na kanapie. Spojrzałam na Grace i Zayn’a, którzy siedzieli tak mocno w siebie wtuleni, jakby byli w pomieszczeniu jeden na jeden. Zazdrościłam im, potrafili bez problemu okazywać swoje uczucia i nie bać się ich. Zawsze buduję mur wokół siebie nie rozumiem dlaczego, choć Grace i Ellie tyle przeszły w swoim życiu wciąż patrzą na świat w najprostszy sposób, nigdy nie miałam takiej wiary. Smutno mi, że tacy ludzie jak one, które straciły praktycznie wszystko nadal są otwarte na miłość, a ja choć nie straciłam nic, nie.

Krótki, nudny i ogólnie beznadziejny... Przepraszam, ale jestem trochę chora, a to przeszkadza mi w skupieniu się.

Bardzo mnie zdziwiło, że w tak krótkim czasie dostałam tyle komentarzy :D Jesteście najlepsze!!

 Komentować jak zawsze!! 15 komentarzy = nowy rozdział